Sürekli Ağlamaklıyım

       Bu hafta kaç gün ağladım sayamadım. Ben çalıştığım yerde stajyer avukatlık yapmıyorum, resmen kölelik yapıyorum. Bir günde birbiriyle alakası olmayan 4 ayrı semte gidebiliyorum, beni robot sanıp öğle yemeği saatinde iş verebiliyorlar, öğleden sonra bir panik adliyeye gönderip adliyenin kapısındayken "Vazgeçtik geri dönebilirsin." diye arayabiliyorlar. Onların surat ifadesine göre benim de modum değişiyor. Resmen hanımefendilerin modlarına göre davranmak durumunda kalıyorum. Bana kendimden şüphe ettiriyorlar. Perşembe günü resmen kendi kendime "Ben galiba gerizekalıyım, buraya kadarmış zekam, avukatlık yapamayacağım galiba." dedim. Ciddi anlamda bende bir sorun olduğunu düşündüm. Bana kendimden, kendi zekamdan, hafızamdan şüphe ettirdiler. Sonra dedim ki "Ne salaklar avukatlık yapıyor, ben mi yapamayacağım." 

      Yaptığıma emin olduğum bir iş için beni unuttuğuma ikna edebiliyorlar. Doğru dosyaya baktığıma eminim ama bana yanlış baktığımı düşündürebiliyorlar. Her zaman için onlar haklı, asla bana bir şeyi söylemeyi unutmuş olamazlar, kesinlikle ben unutmuşumdur. O kadar gıcık oluyorum ki onlara... Her gün ağlıyorum artık. Polis merkezine gittim, memur beyle oturduk. Müvekkil ne zaman gelip ifade versin diye soracaktım. Memur bey dedi ki, "İsterseniz siz vekil olarak ifade verin, müvekkilinizin gelmesine gerek yok." Ben de aradım, "Memur beyler evine gitmiş bulamamışlar, müvekkil buraya gelecekti ya." dedim, avukat hanım hemen bezgin bir şekilde "Eveettttt zaten onu soracaksın ne zaman gelebilir diye!" dedi. Hani benim lafımın bitmesini bile beklemiyor. Sanıyor ki ben, evde bulamamışlar buraya gelsin diyorlar diyeceğim. Ben de gergin bir şekilde "Biliyorum." dedim. Hani yaklaşımları sürekli böyle. Sanki hep ben saçmalıyorum, sanki lafımın devamında mantıklı bir şey söyleyemem. 

      Yani ne kadar anlatmaya çalışsam da, ne kadar sinir bozucu insanlarla çalıştığımı tarif edemem sanırım. Öğlen 1.30'da bana "Büyükçekmece'ye git." dediler. Benim oraya gitmem bir buçuk saat, dönmem de öyle. 3 saat sırf yol. Bir de oradaki işi halledeceğim. Ya ben zaten sabah 9'dan o saate kadar sırf koşturmuşum, öğleden sonraya verilecek iş mi o? 31 durak ayakta gittim metrobüste. Ertesi gün de Beylikdüzü, Fatih, Sarıyer ve Çağlayan'a gittim. Şu semtlerin tersliğine bakın. Yine metrobüste gidiş dönüş 40 durak falan ayakta gittim. Yine bu hafta başka bir gün Bakırköy, Beşiktaş, Levent ve Çağlayan'a aynı gün gittim. Mesai bitene kadar koşturdum. Bir de bir düzen yok. "Moira yarın şuralara gitmen gerek, şunları yapacaksın, acil!" Allah belanızı sizin. Ne diyeyim. Hayvan yerine koymak böyle oluyor işte. Ne diyeyim ben ya. 

      İstanbul'un da başını şişiriyorum anlatıp. O da staj yapacak yakında, benim yüzümden şimdiden soğudu çocuk. Onunla buluşunca çok mutlu oluyorum. Ama haftada bir buluşabiliyoruz. Diğer günler bok gibi. Her gün mutsuzum. İki günde bir falan ağlıyorum. Avukatların bokluğu yetmezmiş gibi kalem memurları ve icra memurları da bağırıyor, kızıyor. İcra memurları orada o kadar yoruluyor ki, aslında kızgın olmaları normal. Avukat da arıyor beni, şu işi yapsınlar diyor. Ama adamlar o an yapmıyorsa yapmıyor işte, sen bilmiyor musun bunu? Bana diyor ki "Mesai bitimine kadar başlarında bekle." Abi ben hayvan mıyım? İcra memuru hayvan mı? Bir tek sen mi insansın, bir tek senin mi işin önemli. Lanet olsun ya! Yemek paramı bile vermeyen, ama istediğim yemek parasının, kendilerinin bir restoranda bir akşamda harcadıkları para olan insanların bana davranışı bu olur işte. Kurduğum cümleye sıçayım.

     The Hobbit'in üçüncü filmi çok güzel bu arada.

     

Nasıl Gidiyor Hayat?

         Arkadaşlarımla konuşurken diyalog şu: -Naber ? -İyi, işe gidip geliyorum, senden naber? -Ben de aynı, iş güç.

       Artık biz de böyle annemler gibi mi sohbet edeceğiz be bacım?

       Şu sıralar heyecanlandığım tek şey yılbaşı gecesi yapmayı planladığımız parti. Aslında tam parti denemez, 7 kişilik güzel bir kutlama düşünüyoruz. Sevdicek, kardeşim ve sevgilisi, yakın bir arkadaşımız ve sevgilisi ve Paris. Duabi'yi henüz davet etmedim. Vegas'ı da davet etmeyeceğim. Artık onunla hiç konuşmuyoruz. Ben stajyer avukat olduğumdan beri, iki aydır yani. Neden böyle oldu bilmiyorum, artık yazmıyor, aramıyor. Ben de o benim mutlu anımda yanımda değildi diye artık yazmıyorum. Öyle yani. Prag da Kanada'ya gitti. Onun için isteğim, mutlu bir tatil yapsın. Neyse öptüm sizi.:)

İzleyiciler Bağlantım Neden Çalışmıyor?

      Bana bir konuda yardımcı olabilir misiniz ? Google Friend Connect'de izleyici oluyoruz ya, işte o bağlantı bende çalışmıyor ve izleyicilerimi görmem gereken yerde şu mesajı görüyorum. Acaba bu durumu nasıl düzeltebilirim? Friend Connect ayarlarına nasıl gireceğim?

      Maalesef...

Bu gadget hatalı olarak yapılandırıldı. Web yöneticileri için ipucu: Lütfen "Friend Connect Ayarları - Ana Sayfa URL'si"nin bu sitenin URL'siyle eşleştiğinden emin olun.

      Edit: Ben sorunu çözdüm arkadaşlar. Ne zamandır bu gadget çalışmadığı için takipçim de artmıyordu. Aynı sorunu yaşayan varsa yardımcı olabilirim.

      

Gece Yatarken Planladıklarım, Uyanınca Olan

      Yatıyorum yatağa, dualarımı ediyorum, uyku moduna geçmeye çalışırken de bir sürü şey düşünüyorum. Geçirdiğim günden ya da haftadan tatmin olmamışsam ertesi gün için ya da hafta için bir sürü plan yapıyorum. Mesela yarını çok dolu dolu geçireceğim gibi. Ya da şu kişiyle şu konuşmayı yapacağım gibi. Ya da normalde hiç cesaret edemeyeceğim şeyler gibi. Gece uyumaya çalışırken, yorganın altında kendimi çok güvende hissettiğimden midir, yoksa nasıl olsa o an yapmam gereken tek şey uyumak olduğundan rahat hissettiğimden midir bilmiyorum ama normalde hiç yapamayacağım şeyler düşünüyorum. Bazılarını yapmak isterim ama cesaretim yoktur, bazılarını yapmak için de bir türlü kıçımı kaldıramam. Aslında uyumaya çalışırken yapmayı düşündüklerimi yapsam hayatım çok farklı olabilirdi. Farklı dediğim daha dolu olurdu, kendimle daha çok gurur duyardım. Ama neden hiçbir şey için kıçımı kaldıramıyorum bilmiyorum.

      Önceki yazımda facebook ve instagram samimiyetsizliğini yazmıştım ya, hala çoğu insanın öyle olduğunu düşünüyorum ama galiba ben de az fesat değilmişim. Arkadaşlarımdan gelen yorumlardan dolayı anladım ki bazen kötü niyetli düşünüyorum. Facebook konusunda fikrim değişmeyecek, ama instagramda bazı hesaplar gerçekten doğal ve çok ilham verici, onları çok seviyorum. O yüzden o konuda daha ılımlı olacağım ve artık iç sesime kulak vermeyeceğim. Aslında bazen dış sesimle de eleştiriyorum ama onu da... Neyse ya kendi kendime de dedikodu yapamayacaksam ohoo..Bazı hesaplar var ya instagramda ve youtubeda, o kadar doğallar ki her şeylerini paylaşıyorlar. Ben de öyle olmak istiyorum ya. Ama ben çok iyi kalpli bir insandım neden böyle kompleksli fesat biri oldum çıktım? 

      Zaten normal hayatımda da çok sevenim yok. Ailem, sevgilim, çocukluk arkadaşlarım. Kalbimin en derininde dünyadaki açlığı ve savaşı bitirmeyi hayal edecek ve acaba bunun için ne yapabilirim diye cidden düşünecek kadar iyi niyetli olabileceğimi bilebilen nadir insanlar. Ama kalbimin en derini orası işte. Daha yüzeye yakın kısımlar soğuk nevalelik, sinirlilik ve sorunlarla dolu sanırım. Yani dışarıdan bakan biri beni çok soğuk görüyor galiba. Bazıları da biraz sıkıcı buluyor. Ben de kendime haksızlık mı ediyorum bazen? Ben insanların düşüncelerini çok mu umursuyorum acaba? Gerçekten böyle doğal bir kız olmak zor bir şey mi? Türk kızı olduğumuzdan mı kompleksliyiz biz ya, çocukluğumuzdan beri en kıymetli hazineler olduğumuza inandırıldık diye mi?  Allah aşkına bu kadar çok düşünüp saçmalayan sadece ben miyim, hepiniz kendinizden emin aklı başında insanlar mısınız ya, herkes pirenses mi!?

      Neyse, şu saniyeden itibaren farklı bir insanım! Bugün pazar, saat 14.30. Bütün günümün boş geçmesine izin vermeyeceğim. Şimdi kalkıp dolabımı düzelteceğim, makyaj fırçalarımı yıkayacağım, ütü yapacağım. Hatta haftalık plan, saç bakımı falan da yapayım. Artık tırnaklarımın yanındaki etleri koparmayacağım, dudağımı yemeyeceğim, sürekli aynanın karşısında geçip siyah nokta sıkacağım diye yüzümde kraterler açmayacağım. Of ne pis insanmışım.

      Siz çantanızı düzenli tutabiliyor musunuz? Ben her haftasonu içini düzenlesem bile daha pazartesi akşamından içi mahvoluyor. Neden hemen bozuluyor ki? Yani cüzdanım, iş için masraf cüzdanım, telefonum, kartlarım, sigaram, anahtarım, parfümüm, bir iki makyaj malzemesi, krem, toka, ıslak mendil ve normal mendil bir de su. He not defteri ve kalem. Bir de bazen yiyecek bir şeyler, olips, sonra acil durumlar için kadınsal şeyler...Okey anladım ben yazarken.  

      Siz de mi böylesiniz ? Yoksa cidden yalnız mıyım ?

      

      

Facebook ve Instagram Ortamlarının Samimiyetsizliği

      İnstagrama sevgilimle fotoğrafımızı pek koymam. Zaten sevgilim de fotoğraf paylaşmaz. Geçen gün profil fotoğrafı olarak birbirimize baktığımız romantik bir fotoğraf koydum, kaldırmamı istedi. Nedenini uzun uzun konuştuk. Bana dedi ki: "Moira insanlar fotoğraf koydukları zaman, like almak için koyuyorlar. Yalan mı ? Fotoğraf koyup like almayınca kötü hissetmiyor musun? Bu, insanların diğer insanların beğenilerine ihtiyaç duydukları anlamına geliyor. İnsanlar kendi sahip oldukları şeyleri başkalarının gözüne sokmak için fotoğraf koyuyorlar. Diğer insanların da fotoğrafa baktıklarında ilk yaptıkları şey eleştirmek. Seni, sevgilini, üzerindeki kıyafeti... Sen de fotoğraf koyup eleştirme şansı veriyorsun." 

      Ben şöyle bir kaldım. Evet inanılmaz derecede haklıydı. Haklı olmasa neden insanlar sahte takipçi ve like satın alıyorlar? 1000 takipçi+1000 like!!! gibi sayfaları o kadar çok görüyorum ki! Karşılıklı otururken, sohbet ederken ne kadar samimi olursanız olun, arkadaşlarınız hayatını mükemmel yansıttığında aklınıza gelmiyor mu kendi hayatınızın ne durumda olduğu? Size biraz arkadaşlarımı anlatayım, ne demek istediğimi anlayın. Dubai'den başlayalım. Dubai spora gidiyor. Ve spora başladığından beri sürekli spordayken çekilmiş fotoğraflarını koyuyor. Maddi durumu çok iyi olmamasına rağmen sürekli pahalı mekanlara gidiyor ve check-in yapıyor. Arkadaşı kendisine bir keman hediye etmiş, birkaç kez derse gitti ama bir notayı bile temiz bir sesle çıkaramıyor. Ama instagramına baktığınızda Dubai, sürekli spor yapıp sağlıklı yaşayan, bu arada gece hayatını hiç ihmal etmeyen, sosyal, keman çalan ve hep marka alışveriş yapan biri. Ama aslında hiç öyle değil.

        Munich lisedeki en yakın arkadaşım. Aslında şu ana kadar neden bir rumuz vermemişim ya da ondan bahsetmemişim bilmiyorum. Munich de benim gibi sosyal medyada aktif değildi. Ama Erasmus ile Almanya'ya gider gitmez facebook açtı. Bu ne demek açıklamama gerek yok herhalde. Döndüğünden beri de pek fotoğraf yüklemiyor.

       Bir arkadaşım var mesela, ona rumuz bile vermiyorum, mezun oldu benimle aynı sene. Daha icra takibi başlatmayı bile bilmiyor ama cüppe giyip fotoğraf koymuş. Bir de "dava açmak bizim işimiz" yazmış.

       Bir arkadaşınız sevgilisiyle fotoğraf koyduğunda hemen incelemiyor musunuz? "Ay bunlar sanki yakışmıyor ya","Ay iyi ki yeni bir şey almış.","Anladık eğleniyorsunuz hoff." gibi. Ben bu yorumları çok yapıyorum. Hatta bazen güzel çıktığıma emin olduğum bir fotoğrafımı bir arkadaşım beğenmeyince "kesin kıskandı" diye aklımdan geçiyor. Sonra kendimden tiksiniyorum. Evet sevgilim haklı. Ben onunla fotoğrafımı iyi niyetli de koysam karşımda "bu tarz benim" yarışmacılarından beter insanlar var. Aslında hepimiz öyleyiz, onu demek istiyorum. Peki sizce facebook, instagram gibi sosyal medya araçları başka ne işe yarıyor? İletişim kısmını geçiyorum, çünkü ben facebook kullanmadığım halde görüşmek istediğim herkesle görüşüyorum. Sadece güzel olduğumuz fotoğrafları koyarak, hayatımızı olduğundan daha mükemmel göstererek, aldığımız her yeni şeyi bir şekilde "bak ne aldım" der gibi paylaşarak ne elde ediyoruz? 

      Ya da sadece şunu sorayım, özel fotoğraflarımızı paylaşmayı neden seviyoruz?

Hayatı Kendime Nasıl Zehir Ediyorum #5

      Neden bu kadar kin dolu bir insanım ben? İnsanlara gerektiği zaman gerektiği yerde tepkimi versem bu sefer de alıngan ve kırıcı insan olacağım. Ama tepki vermediğim zaman da sonrasında kafamda o kadar çok çeviriyorum ki kin beslemeye başlıyorum. Önceki yazıda anlattığım olay yüzünden Prag'a hala sinir oluyorum. Ya tepkini ver, ya da sonrasında da sus di mi? Olmuyor işte. Ona artık sinir oluyorum. Ben böyleyim, bir insan beni hayal kırıklığına uğrattığı zaman bu olayı kafamdan atamıyorum ve asla eskisi gibi olamıyorum. İstanbul bana duygularımı anlık ve yoğun olarak yaşadığımı, o yüzden böyle olduğunu söylüyor. Haklı olabilir ama mesela Vegas konusunda öyle olmadı. Ona kırıldım ama duygum anlık değildi ve neredeyse iki aydır onunla doğru düzgün konuşmuyorum. Bundan sonra konuşmak da istemiyorum. Topuklu ayakkabılarımı getirsin yeter.

      Eskisi gibi olmak istemiyorum. Psikologuma o kadar para döktüm. Öfke kontrolü için o kadar kitap okudum. Nihayet ilişkim de aile hayatım da arkadaş ilişkilerim de dengeye oturdu. Çok şükür uzun zamandır verdiğim tepkiden utandığım ve kendimi salak gibi gösterdiğim hissine kapılmadım. Yine kapılmak istemiyorum. Belki de artık şu terapi kitabını bitirmeliyim. Şimdi bu saatten sonra Prag'la bu konuyu asla konuşamam çünkü konuşursam iki haftadır konuyu içinde tutmuş ve kafaya takmış olarak görüneceğim. Prag da onun dediklerini ne kadar önemsediğimi ve kafama taktığımı düşünecek ve yapmacık bir olgunlukla "Şaka yapmıştım sen de ne kadar ciddiye almışsııaann." diyecek. Hiçbir şey demeyeceğim kesin. Ama bu noktadan sonra kendi içimde bir karar vermem lazım, Vegas'la ilgili yaptığım gibi. Ya Prag'ın söylediklerini süzgeçten geçirip onunla eskisi gibi olacağım ama bir daha asla güvenmeyeceğim ve onunla konuşurken çok dikkatli olacağım; ya da içimde ona karşı beslediğim bu sinirle ona ters davranmaya devam edeceğim. Aslında şu anki dalgacı halimi daha çok hak ediyor o yüzden memnunum ama ucunu kaçırırsam da kırarsam haklıyken haksız duruma düşerim. Üstelik onlar aslında neye sinirlendiğimi bilmedikleri için ben yine o sorunlu kız olurum.

      İstanbul gerçekten anlık ve yoğun duygularım olduğunu söylerken o kadar iyi bir gözlem yapmış ki aslında. Mesela arkadaşlarımla o an mutluysam sanki onlar benim en yakınlarımmış gibi havaya giriyorum. Bir tanesiyle önemli gördüğüm bir sorunumu paylaştığımda hemen aşırı yakınlık hissediyorum ve içimden onu artık bütün dertlerimi paylaşabileceğim sırdaşım ilan ediyorum. Bunu en son hissettiğimde Prag'la ilişkimdeki bir sorunu paylaşmıştım ama sonra Prag diğer kızlar da varken "Bu ara da ilişki danışmanı gibiyim yaa herkesi barıştırıyorum." demişti ve ben içten içe çok kızmıştım. Ya da birine kızdığım zaman ani tepkiler verip uzun uzun mesajlar yazabiliyorum. O an kendimi o kadar haklı buluyorum ve o kadar ayrıntılı bir tartışmaya giriyorum ki demogoji yapmama ramak kalıyor ve karşıdakinin gözünde alıngan ve sorunlu tip oluyorum. Nefret ediyorum öyle olmaktan.

      Ben şimdilik Prag'ı takmamaya devam edeyim, ama kızgınlığımı ona belli etmeyeyim. Kendi kafamdan onun dediklerine bir sünger çekeyim ki, içten içe duyduğum bu sinir beni agresif bir insan haline dönüştürmesin. Daha sonra da onunla olan arkadaşlığımı gözden geçireyim...

      Prag gerçekten kötü bir insan değil. Ama kendini üstün görmesi gibi, kendisinin bile farkında olmadığı bir sorunu var ve ben bundan hiç hoşlanmıyorum. Onunla iyi vakit geçirebilirim, sohbet edebilirim. Ama konuşurken asla tam olarak güvenmemeliyim. 

      Bazen arkadaşlarımla ilgili yakınırken kendi kendime diyorum ki, o şuraya yazdıklarımı okusa eminim hatalarını kabul etmez ve benim abarttığımı düşünür. Belki kimse kendi hatasını görmediği için, belki de gerçekten ben abarttığım için bilemiyorum. Ama tek bildiğim şu ki, kendimi tanıyorum. Bana en küçük bir şekilde zararı dokunan, üzen ya da utandıran bir şey yapıyorsa bir arkadaşım, ben bıraksam bile iç sesim bırakmıyor peşini. Yani olayı ayrıntılı bir şekilde irdeleyip çözüm bulmak zorundayım.
Sürekli irdelemezsem ve dengeli davranmazsam istemediğim bir Moira çıkıyor ortaya. İşte asıl o zaman ben çok üzülüyorum. Sonra çok hırslanıyorum. Bundan sonra mükemmel olacağım diye diye kendimi yiyip bitiriyorum. Ama ben mükemmel olamam, hiçbirimiz olamayız ki...

Gıcık Oldum Birilerine

      Çalışmaya başladıktan sonra hayatımın ne kadar hızlı aktığını fark ettim. Zaman nasıl geçiyor hiç anlamıyorum. Ne zaman cuma günü geliyor hiç anlamıyorum. Bu süreçte en çok keyif aldığım şey sevgilimle zaman geçirmek. O kadar mutluyum, o kadar huzurluyum ki onunla... Saatlerce sohbet edebilirim, ya da omzunda uyuyabilirim. Ama şu an için hayat buna izin vermiyor. Onu da, ilişkimizi de Allah'a emanet ediyorum. Dua ediyorum hep bizi, onu korusun diye. Psikolojik olarak ne kadar iyi olsam da, bilirsiniz beni işte, iç sesim hep korkutuyor beni.

      Gün geçmiyor ki, kendi hayatıma şükretmek için yeni bir sebep öğrenmeyeyim. Birkaç gündür adliyede liseden bir arkadaşımla geçiriyorum öğle vakitlerini. Ne kadar güçlüymüş ki, bugüne kadar hiç anlamadım ne kadar büyük bir derdi olduğunu. Bugün yanına gittiğimde ağlıyordu. Tekerlekli sandalyede bir adam görmüş, arkasında isim yazıyormuş. Babasıyla aynı isimde, ağlamaya başlamış. Babası ALS hastalığına yakalanmış. Tedavisi yok, ölecekmiş. Ne olursa olsun onun umudu varmış. O kadar üzüldüm ki. Böyle durumlarda kilitleniyorum işte. Sarıldım, yanında olmaya çalıştım ama... Ne kadar olabilirim ki işte, onun nasıl hissettiğini anlamam imkansız. Kendi babam da hasta olduğundan korkusunu biraz anlayabilirim. Ama benim babam KOAH hastası, yani çok şükür ilaç kullanarak hayatını idame ettirebiliyor. Ama ALS hastalığı öyle değil ki. Yavaş yavaş ölüyor vücut. Süreç de çok zor...Allah'tan sabır diliyorum ve kendi halime şükrediyorum.

      Geçen hafta fakülteden arkadaşlarımla buluştuk. Çok yakın olduklarım hani; Prag, Berlin, Roma ve ben. New York gelemedi maalesef. Neyse, anlatacağım şey beni çok üzdü. Aslında gün çok güzel başladı, güzel de bitti. Ben örümcek gördüm, oradan da bizim ilk tanışma zamanımızın konusu açıldı. Nasıl derseniz, biliyorum çok garip ama ben seneler önce örümcek besliyordum. Yani örümceklerden korkmuyorum ve bana çok ilginç geliyorlardı, neyse. New York da değişik bir böcek bulmuş bana getiriyordu ama ölmüştü böcek yolda. Neyse işte ben tuvalette örümcek gördüm deyince bu anıyı hatırladık, Prag da:
      "Baksana yaa Moira örümcek besliyor, New York da ona böcek getiriyor, biz nasıl arkadaş olduk bunlarla?"
      dedi. Güldük baya sonra da bizim ilk tanışmalarımızdan konu açıldı. Sohbet ederken Prag benim onda bıraktığım ilk izlenimleri anlattı. Ama o kadar gülerek anlattı ki dalga geçer gibi, biraz da anlatacağı şeylerden hoşlanmayacağımı bildiği küçümseyici tavırla. Aslında kötü niyeti olmadığına eminim ama insan bazen karşısındakine bir eleştiride bulunurken kırmamak için gülerek söyler ya, orada çok ince bir çizgi var işte. Biraz fazla gülünce dalga geçiyor izlenimi bırakıyor. Bizde de öyle oldu. Ama Prag'da hep bir prenses sendromu var zaten. Ben her boku yiyorum ama o çok hanımefendi, çok tatlış. Ben üniversite ikinci sınıftayken saçımı kızıla boyamıştım. Ama sonra tekrar aynı renge boyamadım ve önce bakıra sonra da sarıya yumuşak bir geçiş yaptım. Bu saçımın kızıl olduğu zamanlarda da her zaman uzun ve dalgalıydı ve baya dikkat çekiyormuş. Ben gerçekten farkında değildim, konuşurken kızlar söyledi, "Sen anfiye girince saçların direk dikkat çekiyordu." diye. Ama bunu olumlu anlamda mı söylediler pek emin değilim. Beni kıran nokta şu oldu, Prag benimle ilk tanıştığında beni gotik sanmış. Gotik olmak kötü bir şey değil, ondan kırılmadım. Beni, bana öyle bir anlattı ki, anlattığı kızla ben bile arkadaş olmazdım. Neymiş, saçlarım kızılmış, siyah giyinmişim ve sigara içiyormuşum. Hatta bir keresinde 
      "Ben tiryakiyiiimm yaa dayanamıyorum, bahçeye çıkalım da sigara içeyim."
demişim. Ya siz de artık az da olsa tanıyorsunuz beni, böyle bir cümle ben kurar mıyım? Kurmadım arkadaşlar. O günü çok iyi hatırlıyorum. Ders bir buçuk saat sürmüştü ve sıkıcı bir hukuk dersiydi. Ben de
      "Daraldım, biraz bahçeye çıkalım, bir sigara içerim." 
demiştim. "Tiryaki" kelimesi benim cidden nefret ettiğim bir kelimedir. Ve beni öyle bir anlatıyor ki, böyle ben ufuklara dalarak hayata isyan edip sigara dumanı üflüyorum falan, hayalimde öyle canlandı. Dedim ki
      "Sen ayrıntıları birleştirip yanlış bir izlenim edinmişsin. Ben o gün ancak şu lafı etmişimdir, daraldım bahçeye çıkalım, orada da sigara içmişimdir. Yani kızıl saçla ya da siyah giyinmekle gotik olunmuyor. O anlattığın kızla ben de arkadaş olmam da merak ediyorum madem öyleydim sen nasıl oldun?" 
      "İşte zamanla tanıyor insan, sonra değişti fikrim."
Sonra da bizim otobüste birlikte gittiğimiz günlerden birini anlattı. Neymiş ben o kadar çok konuşmuşum ki, ona İstanbul'u annemi ve kardeşimi anlatmışım, o da içinden "Kız herhalde beni çok sevdi." diye düşünmüş. Ama bunu böyle gülerek söylüyor, iyice gıcık oldum. Çok net hatırlıyormuş ben o gün cam kenarında oturuyormuşum. Ben de hatırlıyorum da, köprü trafiğinde sohbet etmiştik baya. O bana babasının mesleği yüzünden sürekli yer değiştirmelerini, ailesini hatta dedesinin piposunu bile anlatmıştı. Neymiş sevgilimi anlatmışım. O ara Roma
      "Senin dedenin piposunu anlatman, onun sevgilisini anlatmasından daha garip bence." 
dedi, oh ne güzel dedi. Ben de dedim ki
      "Prag samimi görmüşüm anlatmışım demek ki, öyle bir anlatıyorsun ki sen de, sanki sadece ben konuşmuşum gibi." 
dedim. Sonra konu bir şekilde kapandı ama ben nasıl uyuz olduysam "Allah'ım nolur Prag sigara içsin" falan diye dua ederken buldum kendimi.

      Bunlarla da bitmiyor ki, resmen prenses yani kız. Arada bir böyle konuşuyor işte. Bir keresinde benim İstanbul'la sürekli tartıştığım ve ilişkim için çok korktuğum bir dönemdi. Prag'a kahvaltıya gitmiştim ve onunla dertleşmiştim, sonra mesajlaşmıştık. Biraz yardımcı olmuştu falan ama biz İstanbul'la her zamanki gibi kendimiz düzelttik aramızı. Bu artık o arada başka arkadaşlarıyla da mı o konulardan konuştu ne oldu bilmiyorum ama bir gün kızlarla hep birlikteyken şöyle bir laf etti: "Yaa ben ilişki danışmanı olmalıymışım bu ara sürekli birilerini barıştırıyorum." Ya o an ben de oradayım, ayıp ama.

      Oh akıttım zehrimi buraya, gidiyorum. Buraya kadar okuyan herkese teşekkürler ballar.

Bütün Yaralar Zamanla İyileşiyormuş

      O kadar kötü bir dönem geçirdim ki ne buraya yazarak tekrar üzülmek ne de ayrıntıları hatırlamak istiyorum. O dönemde sevgilim ve annem dışında kimse yanımda değildi, çünkü kimseye söylemedim. Söylenecek bir şey de değildi. Sadece şunu anladım ki hayatta hep başkalarının başına gelen şeyler vardır ya, bizim başımıza hiç gelmeyecek sanarız, öyle bir şey yokmuş. Her an her şey olabilir arkadaşlar. Yaşadığınız her anın kıymetini bilin. Küçük şeyler için üzülmeyin. Yanlış anlamaları önlemek için belirteyim ki dışarıdan ya da insanlardan bana bir zarar gelmedi, konu tamamen benimle alakalıydı.

      Şu an bu yazıyı adliyeye giden serviste yazıyorum. O kadar yoğunum ve yorgunum ki yazmaya bile vaktim yok. Ama anlatmak istediğim bir sürü şey birikti. Öncelikle kendimi sürekli şikayet eden devlet memuru gibi hissediyorum. Sürekli patronlarımdan şikayet ediyorum ama haksız da değilim. Hayatımda hem bu kadar zengin hem de bu kadar cimri, garantici insanlar görmedim. Bana ne kadar çok iş yüklerlerse yüklesinler gocunmam yaparım. Stajyerlik nasıl olsa, ben de çok şey öğreniyorum. Ama bu insanlar o kadar garip ki, bir sürü iş verip hepsinin önemli olduğunu söylüyorlar, sonra arayıp elinde ne iş varsa bırak şuraya git diyorlar, sonra da elimden bıraktığım iş için bir an önce yapılmalıydı diyorlar. Mesela sabah mesai saatinden itibaren adliyeye gidip koşturuyorum ama 4.30'daki servisi ancak yakalıyorum. Bazen de 3'de arayıp son dakika işi veriyorlar ama zaten adliyede mesai saati 5'de bitiyor. Yolu da katınca yetişmesinin ne kadar zor olduğunu hiç anlamıyorlar ve internetten yani uyaptan halledilebilecek şeyler için bile adliyeye gönderebiliyorlar. Avukat arkadaşlar daha çok şaşıracaktır ama kararları ve duruşma zaptlarını bile adliyeden aldırmalarının neresi mantıklı? Hiç memnun değiller anlayacağınız. Her işleri acil ve önemli. Bazen de suçu stajyere yıkalım mantığıyla "Ama ben sana söylemiştim tatlıımmm." diyorlar ama söylememiş oluyorlar. Maaşım diğer stajyerlerinkinin bir tık altında, yol ve yemek vermiyorlar ve vermediklerini işe başladıktan bir hafta sonra anlayabildim çünkü hiç ofiste vakit geçirmedim ve yemek vermeme pek yaygın olmadığından aklıma gelmedi. İşte böyle psikolojik baskı altındayım ve her yerimde sivilce çıktı. İş hayatı böyle farkındayım, her gün de Allah'a şükrediyorum. Zaten Taksim Gümüşsuyu Suriyeli kadın ve çocuklarla dolu. Piyalepaşa ve Çağlayan da öyle. Yani her gün ama her gün yaşlı amcalar ve çocukları çok zor durumlarda görüyorum, inanın ağladığım oldu, çok sinirim bozuldu. Böyle gördükçe saçma sapan şeyleri dert etmemeyi ve şükretmem gerektiğini daha çok hatırlıyorum.

      Bu ara babamla ilişkimiz düzeldi. Hala görüşmüyoruz ama sık sık telefonda konuşuyoruz, uzun uzun sohbet ediyoruz. Uzun zaman sonra babama kendine zarar vermemesini söyleyebildim mesela. Bu benim için çok zordu çünkü. Artık kardeşim de ben de çalıştığımız için babama para vermeyince çok kızmıyoruz, belki de bu yüzden sohbet etmeye vaktimiz var artık.

      Size en son Vegas'la alakalı ne kadar ben merkezci olduğunu yazmıştım. O günden beri Vegas aramamaya devam etti. Bir kere buluşalım demişti o gün de aslında başka bir arkadaşıyla buluşacakmış zaten. Dün akşam İstanbul'la Starbucks'ta otururken tesadüfen Vegas'la karşılaştık. Geldi hiçbir şey olmamış gibi selam verdi, iki dk sohbet ettik ve ilk sorusu "Adliye nasıl gidiyor?" oldu. Soruya bak. Vegas'tan sonra İstanbul'un yorumu " Abi kız ne güzel ölü taklidi yaptı öyle." Baya güldüm, sevgilimin genelde Vegas'la ilgili yaptığı yorumlar hep bu şekilde, çünkü pek sevmez. Ama çok komik bir ayrıntı var. Benim bir siyah topuklu ayakkabım var. Kendi paramla aldığım ilk topuklu ve çok giymesem de dolapta dursun istiyorum. Bir nikaha gidecek diye Vegas'a vermiştim ama şimdi görüşmediğimiz için aklıma ayakkabım takılmıştı, ben de bir nikaha gideceğimi ve o ayakkabıyı giyeceğimi, Taksim'e geldiği bir gün getirmesini rica etmiştim. Halbuki nikah falan yok, bildiğiniz ayakkabının peşine düştüm ya, ama ne yapayım özeldi o.

     Bu arada parayı idare etmek ne zor işmiş. Maaş alınca kolaylaşacak sandım ama... Geldiği kadarı gider derler ya öyle oluyor. Daha yazmak istediğim şeyler de var, bir dahakine artık. Serviste yazdığım yazıyı adliyede bitiriyorum ve evde düzenleyip yayınlıyorum. Bahtsız bedeviyim adeta.

Arkadaşlıkta Egoistliği Kaldıramıyorum

      Arkadaşlık konusunda en büyük kıstasınız nedir? Benim kıstasım sadece güven diye düşünürdüm hep. Arkadaşlarımın karakteri ve tercihleri ne kadar farklı olursa olsun, ortak bir noktada buluşabileceğimiz bir konu illa ki çıkar, yeter ki güveneyim. Güvenimi kıran bir insanla da hiç eskisi gibi olamam. Affetmeyi öğrendim, ama eskisi gibi olmak bana doğru gelmiyor. Çünkü insanlar bazı konularda hiç değişmiyor. Şu sıralar Vegas'la ilgili gözlemlediklerimden sonra ondan inanılmaz soğudum. Ve anladım ki tek kıstasım güven değil, bir diğeri de egoistlik.

     Vegas'ı kısaca hatırlatmam gerekirse, kendisi en yakın arkadaşım Paris'in yakın arkadaşıydı ve üçlü buluşmalardan sonra biz de çok iyi arkadaş hatta dost olduk. Benden çoğu konuda çok farklı, aslında dışarıdan baksam onunla arkadaşlık etmeyeceğime eminim. Konuşurken sürekli gereksiz İngilizce kelimeler kullanan, sürekli kendini anlatan, aşırı derecede yüksek sesle gülen, yavşaklarla takılmaktan hiç rahatsız olmayan bir insan. Aslında şu an size çok yargılayıcı görünebilirim ama bir gün bir arkadaşı yanımıza oturup saçma sapan konulardan konuşup konuyu Vegas'ın iç çamaşırına hatta mastürbasyona kadar getirmişti. O derece yavşak. Vegas onunla görüşüyor, rahatsız olmuyor bile. Ben artık Vegas ve Paris'le buluşurken sınır koyuyorum, mesela asla Beatles Cafe'ye gitmiyoruz, çünkü bütün garsonlarla vıcık vıcık takılıyorlar. Birbirimize uyum sağlamaya çalışarak dostluğumuzu sürdürüyoruz. Daha doğrusu sürdürüyorduk. Paris benim kardeşim gibi, onunla dostluğum böyle sebeplerden bitmez ama, Vegas'tan cidden soğudum.

     Demin de dediğim gibi egoistliğe tahammül edemiyorum. Düşünün ki, sürekli yüksek sesle kendisini, iş arkadaşlarını, iş arkadaşlarının hayatlarını anlatan bir reklamcı. Ama kendisine asla reklamcı ya da sanat yönetmeni demiyor, çünkü o art director. Ayrıca o hiçbir şeye odaklanmıyor çünkü fokuslanıyor. Ben bir şey anlattığım zaman bazen dinliyor, gerçekten çok dertleştiğimiz zamanlar da oldu ama çoğu zaman aklına kendisiyle ilgili anlatacağı şey gelmiş olduğundan bana yorum yapmadan kendi hikayesine geçiyor. Hatta bazen benim lafımın bile bitmesini beklemiyor. Her buluşmamız çoğunlukla ondan ibaret oluyor. Bunlara rağmen arkadaş arkadaştır, insanları eksik yönleriyle kabul etmeliyim, onlar da beni eksik yönlerimle kabul ediyorlar dedim ve hiç sorun etmedim. Reklamcılığa junior olarak başladı ve art director oldu, çok iyi bir ajansta çalışıyor, gerçekten başarılı. Ve ben şu ana kadar her başarısı için onu uzun uzun tebrik ettim, yüreklendirdim, sen yaparsın dedim, gurur duyuyorum seninle dedim, ona sorular sordum, ilgi gösterdim. İlk defa ben bir şey başardım ve işe girdim. Stajyer kimlik kartım oldu, iş başvurularına gittim ve ilk iş günüm geldi çattı. Stresten ve korkudan gözüm bir hafta boyunca seğirdi. Ama Vegas bir kere bile aramadı. Whatsapptan grup konuşmasına yazdığım halde, her şeyi bildiği halde, bir kere bile aramadı. Daha iki gün çalışmıştım ve bayram tatili girmişti. Ben de grup konuşmasına ne ballıyım yazmıştım. Ondan sonra özelden tebrik etmek istedim bebeğim yazdı. Ama sadece bu kadar. Telefonun bozuktu anladık, özelden yazmak için bile benim dolaylı hatırlatmama ihtiyaç duydun anladık. İnsan bir arayıp ilk günün nasıl geçti, mutlu musun diye sormaz mı? En alakasız insanlar bile yanımda oldu ama tek aramayan Vegas'tı. Benim için gerçekten mutlu olmadı demek ki. Belki de hoşuna gitmeyecek kadar ya da mutlu olacak kadar umursamadı. İlgi onun üstünde değilse umursamasına gerek yok çünkü.

     Sırbistan'da biriyle tanıştı, daha bir ay bile olmadı çıkmaya başlayalı, bayramda Sırbistan'a gitti. Beni hiç aramamıştı ama bugün aradı. Whatsapptan döndüm ona, buluşalım dedi. Ben eminim ki bütün buluşma Sırbistan'la ilgili bir sempozyum şeklinde geçecek. He bir de başkasıyla buluşacakmış aslında ama o başkası gelene kadar kahve içecekmişiz. Daha bir sürü şey oldu aslında ama hangi birini yazayım. İnsanlar bazı konularda hiç değişmiyor. Açıkçası umurumda da değil. Buluşmaya tabi ki gitmedim. Ama sonuç olarak ben anladım ki egoist insanlarla yapamıyorum. Ben arkadaşlarımın değer verdikleri her şeye değer verirken onlardan böyle karşılık alınca yediremiyorum. Belki de fazla tepki verdim, ama cidden siz olsanız bir telefon dahi beklemez miydiniz?

Stajyerlik mi, Kölelik mi ?

      Stajyerliğe başladığımdan beri meslekle ilgili çok şey öğrendim. Daha sadece bir hafta çalışıyor olsam da bana o kadar çok iş verdiler ki şimdiden tecrübe kazandım. Ama şöyle de bir zorluğu var, bu yoğunluk kafamı karıştırıyor. Her gün adliyeye gitmem gerekiyor ama yapacağım iş bir iki dosyayla sınırlı olmuyor. Bazen günde 6 dosyaya kadar çıkıyor. Verdikleri her iş için de yapmam gerekeni kısaca anlatıyorlar. Daha önce kim olduğunu bilmediğim insanlarla ilgili dava dosyaları var ve dosyada neler olmuş hiçbir fikrim yok. E onlar bir anda anlatıyorlar ama bazen birbirine karışabiliyor bilgiler. Her şeyi yazmaya çalışıyorum. Ama bugün gerçekten ilginç bir şey oldu.

     Dosyanın ayrıntısını tabi ki veremem ama kısaca anlatmam gerekirse, yapacağım iş başka bir avukatın işiydi. Vezneye parayı yatırırken her zaman kendi avukatımın ismini söylerim ve bu sefer kimin ne işini yaptığıma dair hiçbir fikrim yoktu çünkü anlatmadılar. Beni pek uyarmadılar. Sırf yorgunluktan ya da alışkanlıktan kendi avukatımın ismini söylesem şaşılacak bir şey olmazdı. Ama biraz da gerilerek diğer avukatın ismini verdim. Ama beni uyarmadıkları için de doğru mu yapıyorum acaba diye düşündüm. Adliyeden çıkıp servise bindim, avukatım aradı. Benim telefonu açtığımı fark etmedi. Bu ara ben avukatımın patrona söylediklerini duydum. "E her şeyi de teker teker hatırlatamam ki, kaç kere söyledim!" Benimle ilgili konuştuklarına emindim, bir anda gerçekten yanlış bir şey yaptığımı düşünüp korktum. Sonuçta işte 6. günüm ve her gün kaç tane dosyaya bakıyorum. Yanlış yaparsam bu şekilde tepki vereceklerini tahmin edemezdim. O an avukatım bana döndüğünde söyleyeceği şeyden çok korktum. Çünkü belli ki bütün yanlışlığı benim üstüme yıkacaklar, ve her şeyi de hatırlatmak zorunda olmadıklarını söyleyeceklerdi. Avukatım "Parayı yatırırken kimin adına yatırdın?" dedi. Söylediklerini duyduğumu fark etmemişti büyük ihtimalle. Çok şükür ki doğru isimle yatırmıştım. Bana diğer avukat adına işlem yapacağımı sadece bir kere söyledi, ve diğer konularda uyarma gereği duymadı. Söylediklerini duyduğumda gerçekten üzüldüm. O an yapamadığım en küçük bir şey için nasıl tepki verileceğini gördüm. Arkamdan Moira kesin yanlış yapmıştır diye düşünüldüğünü hissettim. Onca dosya yığmalarına rağmen hiç yanlış yapmadığım halde.

     Gerçekten çok riskli bir iş stajyerlerin yaptığı. Sonuçta yanlış bir şey yaparsak insanlar hak kaybına uğruyor. Hukuk fakültesinden çıkınca öyle bir dünyayla karşı karşıya kalıyoruz ki, fakültede biz ne öğrendik diye kendimize soruyoruz. Bize hangi durumda ne karar vereceğimizi, hangi maddeye gideceğimizi söylüyorlar ama bir dava açmak için bile adliyede iki saat nasıl koşturulur öğretmiyorlar ki... Bunun dilekçesi var, itirazı var, temyizi var! Biz nereden bilelim nasıl yapacağız? Demek ki patron avukata bana vezne kısmını ayrıca hatırlatmadı diye kızdı ki o da her şeyi de ben mi hatırlatacağım diye yüksek bir ses tonuyla cevap veriyordu. Enerjim düştü. Korktum.

     Hani derler ya icra memurları ve kalemler avukatlarla anlaşamaz diye. Kalemler neyse, güler yüz gösterirseniz iyiler ama icra memurları gerçekten işkence ediyor. Dosyaya bakmam lazım ama dosya yok. İki gün gittim geldim, ama bir insan evladı yardım etmedi. Koca arşive tek başıma baktım ama yok. Ben dosyamı bulamadım yardımcı olur musunuz diyorum, valla ben de dosyalarımı bulamıyorum diye yarım ağızla azarlıyor. Tamam da arkadaşım sen burada icra memuru olduğun için para alıyorsun, ben de bu dosyanın içindekini idare edince para alıyorum. Yani işini yapıyorsun sonuçta. Gerçekten yoruluyorlar anlıyorum ama ben de çok yoruluyorum. İnsan gibi davranınca keşke insan gibi karşılık verseler...

     İşe giderken gerçekten keyif alıyorum ama bugünkü olay beni gerçekten üzdü. Ses tonu gerçekten kırıcıydı. Ama sonuçta alışmam lazım. Bu işler hep böyle değil mi?

Bu Seneden Beklentilerim Neler? Hepimiz Bu Mimi Yapalım!

      Biliyorsunuz ki her yıl Eylül ayında hedef listesi yapıp, bir sene boyunca başarmak istediklerimi yazıyorum. Blogun sağ tarafına da bu listeyi koyuyorum ki gerçekleştirmem için hevesim olsun ve en azından boşladığım zaman kendimi sorumlu hissedeyim. Bu yıl Eylül ayında yapamasam da şimdi yapacağım. Bakalım listemde neler varmış.

2014 Hedeflerim

• Okulu iyi bir ortalamayla bitirmek

• Adliye stajını başlatmak ve iyi bir büro bulmak

• Sevgiliyle yeni bir şehir görmek

• Yıl sonunda 20 kitap bitirmiş olmak

• İngilizce kursunu Advance seviyesinde tamamlamış olmak

• Piyanoda 5 yeni parçayı mükemmel çalmak

• Para biriktirmek

      Açıkçası çok ayrıntılı bir liste hazırlamamışım ve hiç güncellememişim. En azından okuduğum kitapları ve çaldığım parçaları eklemeyi ve başardıklarımın yanına işaret koymayı falan düşünmüştüm. Ama bu seneden hiçbir beklentim mi yokmuş ne, şu hale baksanıza! Halbuki hayatımda en çok değişiklik bu yıl oldu.

Okulu iyi bir ortalamayla bitirmek

     Bölümüm hukuk olduğu için 2.50 nin üstünde bir ortalama bile benim için iyi sayılıyor. Tabi çok daha yüksek yapanlar da var ama çok inek bir öğrenci değildim, dolayısıyla bu hedefimi tamamlanmış sayıyorum.

Adliye stajını başlatmak ve iyi bir büro bulmak

     İşte bu hakkıyla gerçekleşmiş tek hedefim sanırım.

Sevgiliyle yeni bir şehir görmek

     Maalesef bu gerçekleşmedi. 2012 kışında Uludağ'a, yazında da Bodrum'a gittik. Geçen yaz Kuşadası'na gittik ve bundan sonra her yaz bir yere gidelim diye düşündük ama bu yaz olmadı. İstanbul dil eğitimi için İngiltere'ye gitti, ben de estetik ameliyat oldum. İkimiz de ailemizden alabileceğimiz krediyi aldık ve ne paramız ne de zamanımız kaldı...

Yıl sonunda 20 kitap bitirmiş olmak

     İki yıldır utanmaktan bıktım ama yine bitiremedim. Ne zaman bir kitaba başlasam sınav dönemi böldü, ya da sınav dönemlerinde okuyasım geldi, bilmiyorum. Ama bu sene kesinlikle yapacağım. 

İngilizce kursunu advance seviyesinde tamamlamış olmak

     Bu hedefimi de gerçekleştirim.

Piyanoda 5 yeni parçayı mükemmel çalmak

     Yeni parçalar çaldım, ama mükemmel hale getirene kadar çoktan başka bir parçayı gözüme kestirmiş oldum ve kusursuz hale getiremeden bıraktım.

Para biriktirmek

     Öncelikle şu soruyu sormak istiyorum. Hangi para? Bütün hayati ihtiyaçlarımı ve lüks ihtiyaçlarımı annem karşılıyor. Sadece harçlığımı babam veriyor. Anneme bu kadar yük olduktan sonra üstüne harçlık da isteyemem. Estetik ameliyat yaptırdım diye çok paramız falan var sanmayın, annem bu sene onu çok mutlu ettik diye cömert davrandı. Yine parayı dikkatli kullanma moduna girdik bile. Babam da harçlıkları aksatınca zaten elimdeki zar zor yetti. Kısacası hiç biriktiremedim, hatta bankaya borcum var.

                                                                         **                           **                                **

     Yedi hedeften sadece 3 tanesini gerçekleştirmişim. Normalde olsa ne kadar kötü bir durum diye söylenip dururdum. Ama bu listede olmayan çok şey başardım. Mesela annemi estetik ameliyata ikna ettim, psikolog seanslarımı çoktan tamamladım ve öfke kontrolünü öğrendim. Artık eskisi gibi her şeye sinirlenip kendimi kötü durumlara düşürmüyorum. Açıkçası hem aile hayatım, hem ilişkim hem de arkadaşlıklarım için bu öfke kontrolü çok şey değiştirdi. Her şey dengeye oturdu sanki. Nasıl söyleyeyim, her şey paralel bir şekilde düzenli ilerliyor gibi hissediyorum. Bu iç huzur beni ne kadar mutlu etti tahmin edebilirsiniz. Sürekli iç sesimden, psikolojimden, yargılamalarımdan ve sinirimden yakınıyordum ve bunları çoğunlukla geride bıraktığımı düşünüyorum. Ama önümde daha çok yol var. Terapi için psikologumun verdiği kitabın henüz yarısına bile gelmedim. Öfke sorunu olan biri varsa bu kitap hakkında bilgi verebilirim. Bana çok yararı oldu. Bunların dışında bu sene bir sürü film izledim, kurs dışında da ingilizce çalışmaya devam ettim.

      Şimdi yeni liste zamanı.

> Bir senelik zorunlu stajımı tamamlamak, mümkünse aynı ofiste.

> Terapi kitabımı bitirmek

> Vücut ve ruh sağlığıma önem vermek, spor ve meditasyon yapmak
> Para biriktirmek

> Sevgiliyle yeni bir şehir, hatta ülke görmek

> Yıl sonunda 20 kitap bitirmiş olmak

> Piyano çalma konusunda kendimi geliştirmek

> IELTS ya da TOFFLE sınavına girmek, en azından girebilecek yeterlilikte olmak

> Avukatlık ruhsatımı almak

     Bakalım bu hedeflerimin ne kadarını gerçekleştirebileceğim? Allah uzun ömür ve sağlık versin herkese. Bütün hayallerimizi gerçekleştirelim inşallah :) 

     Ben de sizlerin hedeflerinizi merak ediyorum. O yüzden mim başlatmak istiyorum. 2015 yılından beklentilerinizi ve gerçekleştirmek istediğiniz en az beş hedefi yazın. Deeptone'u, Vişne'yi, Spotty'yi, Dördüncü Tekil Şahıs'ı, Uzun Saçlı Kel Adam'ı ve Maya'yı mimliyorum. İsteyen herkes de bu mimi yapsın. Bakalım bloggerlar olarak en çok ne istiyoruz? Takip edebildiğim kadar edeceğim ve en çok isteneni bulacağım! Mottomuz yukarıdaki fotoğraftaki gibi Dream It, Wish It, Do It olsun. Ve yazımızı bu fotoğrafla paylaşalım.

Yeni İşim

      Hayatımda bu sene çok şey değişti. En büyük değişim karakterimde olsa da, somut olarak en güzeli bir işe girmiş olmam. Kaç günlük uğraşlarımdan sonra en sonunda 24 Eylül'de adliye stajımı başlattım. 25 Eylül'de doktora kan testi sonuçlarımı götürdüm ve ilaçlarımı aldım. Yani en sonunda iş başvurusu yapacak konuma gelip evime yakın yerlere başvurdum. Ve ikinci iş görüşmemde kabul edildim. Açıkçası ofise ilk girdiğimde "Buraya beni hayatta almazlar, çok güzel!" diye düşünmüştüm. Neden böyle düşündüm ben de anlam veremedim. Tam tersi kendime güvenip, "Burası tam bana göre." demem gerekirdi. Ama çok şükür ki ben kendime güvenmesem de onlar bana güvendi ve aynı gün "Yarın başlayabilir misiniz?" diye aradılar. Nasıl mutlu oldum anlatamam. Geçtiğimiz çarşamba ve perşembe çalıştım, cuma hemen bayram tatiline girdim. Bu hafta da üç gün çalışıp haftasonu tatili yapacağım. Ama ilk iki gün gerçekten yoruldum.

      İşin ilk günü mutfaktaki kadın da sekreter de inanılmaz iyi davrandılar. Ofisin ne kadar yoğun olduğundan falan bahsettiler. Daha ilk günden baya yoruldum ve telefonumu da not defterimi de mahkeme kaleminde unuttum. Akşam da adliye servisinin sonuncusunu kaçırdım ve o yorgunlukla metrobüs ve metroyla ofise dönmek zorunda kaldım. O akşamı telefonsuz geçirdim. Zaten büroda da ertesi sabaha iş verdikleri için adliyeye gitmem gerekiyordu. Neredeyse servisi kaçırıyordum. Telefonumu aldığımda da sadece %1 şarjım kalmıştı. Binadaki bir yerde taktım şarja ama o kadar elektrik kullanılıyor ki, hem şarj dolmuyor hem de telefon da şarj aleti de aşırı ısınıyor. %4 falan doldu ama işlerim olduğundan kalkmak zorunda kaldım. Hem avukatı aramam lazım hem de bazı belgelerin fotoğrafını çekip avukata göndermem lazım. Çaresiz kaldım gittim icra müdürlüğüne. Zaten kalabalık. Telefonun düğmesine bastım bu sefer de bir baktım olan şarjı da bitmiş ve telefon kapanmış. Müdürün masasının yanındaki prize taktım. Telefonu açmaya çalışıyorum ama pin kodunu bir türlü kabul etmedi ve puk kodu istedi. Oradan bir memurdan avukatı aradım, nasıl olsa adliyenin wifindan bağlanıp whatsapptan fotoğraf gönderirim diye düşünüyorum ama wifi çekmiyor. Turkcell'i arayıp puk kodumu öğrenmem lazım ama kaç kişiye sordum Turkcell kullanmıyorlar. Müşteri hizmetleri numarası da farklı telefondan arayınca farklı ve ben onu hatırlamıyorum. Ptt'den ankesörlü telefon kartı aldım sevgilimi aradım müşteri hizmetleri nosuna interetten baksın diye ama sonra bir baktım wifi açık. İnternetten buldum numarayı, ankesörlü telefondan arayacağım ama tc kimlik nomu giremiyorum. Babamı aradım ondan rica ettim, çok şükür puk kodunu gönderdi de hallettim. Ama elimde dosyalar, ankesörlü telefon omuzumla kafam arasında, sinirden ağlayacak moddaydım. Yani ilk iki gün bu kadar yoğun geçti. Ama yine de çok mutluyum. İşe giderken lanet etmiyorum asla, tam tersi mutluyum. Bence en önemlisi de bu.

      Şu an kafama takılan tek şey kardeşimle aynı odada uyuduğumuz için yatma saatlerinde sorun yaşamamız. Kardeşim de hukuk fakültesini kazandı ama özel okul olduğundan aynı anda çalışıp harçlığını çıkarmak istedi ama part time ve akşam 7-12 arasında çalışıyor. 12 de eve geldiğinde biraz oyun oynamak istiyor ama ben de 1-1.30 arası yatmak istiyorum. Pc masası yatağımın dibinde olduğundan klavye ve fareye devamlı basıldığı zaman uyumak mümkün değil. Dün gece saat 3'te bile oyuna devam etmek istedi ve "Zaten işten 12'de geliyorum." deyip sinirlendi. Yani ne yapacağız bu durumu bilmiyorum. Onunla kavga etmek istemiyorum çünkü evde huzursuz olmak en sevmediğim şey, herkes için öyledir eminim. 

     Polikistik over rahatsızlığıma gelirsek, kan testi sonuçlarını doktora verdim, ultrasonla da tekrar baktık. Kistlerin tedavisi için 6 aylık bir süreç varmış. Bu arada doğum kontrol hapı ve ödem atıcı başka bir ilaç daha verdi. Zayıf olduğumdan ve kistler küçük olduğundan tedavi daha kolay bitecekmiş. Kesinlikle kilo almamam ve çok su içmem gerekiyormuş. 2 ayda bir kontrole gideceğim ve inşallah altı ay sonra bundan kurtulmuş olacağım.

      Bu arada kurban bayramınız mübarek olsun. Benim için tatil dışında çok bir şey ifade etmiyor çünkü bayramlaşacak çok kimsem yok. Annem, babam, ananem ve bazı tel görüşmeleri. Ananem zaten iki kat üstümüzde oturuyor. Öyle misafirlerimiz falan olmaz, kimseye de gitmeyiz. Gidecek insan yok zaten. Ananemler kurban kesti ama yine geçen seneki sebepten kavurmayı bile doğru düzgün yiyemedim. Sizlerin evlerinizde nasıl oluyor bilmiyorum ama bizde kurban kesildikten sonra ananeme getiriyorlar ve bütün kesme işlerini evde hallediyorlar. Hayvanın eti daha sıcak olduğundan ev öyle ağır bir sıcak et kokusuyla doluyor ki ben mide bulantısından eve giremiyorum. Ama o kokuyu aldıktan sonra da kavurmasını yiyemiyorum çünkü aynı koku ona da sinmiş gibi geliyor bana. Midem bulanıyor. Allah affetsin ama her kurban bayramında vejetaryen olasım geliyor. Günlük hayatımızda da et yiyoruz farkındayım ama, birkaç saat önce canlı olan ve hala sinirleri kıpırdayan bir hayvanı bütün olarak görünce çok kötü hissediyorum. Hatta bazen hayatta kalmak için başka canlıları acı vererek öldürmemiz ne kadar doğru diye kendimi sorguluyorum. Şok yöntemiyle öldürünce hiç canları yanmıyormuş, bir saniyeden kısa sürüyormuş. Ama bayramda boğazları kesiliyor ve kestikten sonra bile birkaç saniye hatta dakika boyunca acı çekmeye, kıvranmaya devam ediyorlar. Hatta çok beklemeden derisini yüzmeye başlıyorlar. Yani boğazı kesilerek kurban edilmesi sanırım kurban şartlarından biri. Açıkçası çok ayrıntılı bilmiyorum, keşke Kur'an'dan okusak da bilsek ayrıntılarıyla. Neyse işte, her bayramda böyle oluyorum. Sizin bayramınız nasıl geçiyor?

      

Kardeşle Uyku Öncesi Sohbetin Tadını Bilir Misin?

       Bir an önce iş bulmam lazım biliyorum. Hatta o işte bir ay çalışıp maaşımı almam lazım. Yoksa yapı kredi play kartımın borcu yüzünden hakkımda yasal işlem başlatacakmış öyle dedi. Hayır sen bu kartı öğrenciler için çıkartmışsın. Öğrenci adamın parası olmaz. Olmayınca ne yapsın ha ne yapsın sevgiceğiyle hiç buluşmasın mı ? Belki bu seferlik kartı kullanayım öderim nasıl olsa diyerekten kullandı. Belki sonra bir kıyafeti çok beğendi, yaa ne olacak öderim dedi ama babası para vermeyince ödeyemedi. Hep asgari tutarları ödüyordu ama sonra üç kere asgari tutar ödeyen tamamını ödemek zorunda diye yasa çıktı belki !!! Neden hakkımda yasal işlem başlatıyorsun yapı kredi ? Senin yüzünden ilk maaşımla kimseyi yemeğe çıkaramayacağım. Tabi önce bir iş bulmalı ve orada bir ay çalışmalıyım.


       Artık babamdan umudumu kestim. Hiç gelmiyor. İki haftada bir haftalık veriyor. İki haftada bir verdiği için adı artık iki haftalık olsun. Ama iki hafta için tek haftaya yetecek para verince o isim uymuyor. Annem de benim ameliyatım, kardeşimin okul parası derken zar zor yetiştiriyor kadın bir de harçlığımızı mı verecek baba! Nasıl verecek? Neden benim ameliyat olacağımı, kardeşimin de özel okula gideceğini duyunca finansman kim diye iğrenç bir soru soruyorsun baba? Çok affedersin finansman ebem olacak babacım. Hayır hukuktan mezun olmuşum kadın istediğim olsun diye burnumu yaptırıyor işte. Kardeşim de hukuk fakültesi kazandı gidecek tabi. Özel dedikse de dandik bir okul değil iyi puan aldı çocuk. Hem şehir dışında gitse aylık masraf daha fazla olacaktı hayret ya! Zaten dün kardeşimle çok derin konulara girdik çok...

      Baba olmak nedir dedi kardeşim. Sadece kan bağı değil ki.
      Sevgi vermek, güven vermek dedim. 
      Ama babama sorsan dünyadaki en sevdiği varlıklar biziz dedi kardeşim. 
      Öyle nasılız diye merak etmeden boş boş sevgi yeter mi? dedim ben. 
      Yok abla işte uyuşturucuyu birayı bize tercih etmiş adam o, onlara parası yetiyor, demek ki birayı bizden çok seviyor dedi kardeşim. 
      Ama şimdi sevginin kıstası para oldu dedim. 
      O zaman şöyle diyelim dedi kardeşim, çocuklar mı uyuşturucu mu diye sorduklarında uyuşturucu demişti, bırakmamıştı ama doktor bırakmazsan ölürsün dediğinde bırakmıştı, insan seviyorsa sevdikleri için canını vermez mi, demek o kadar değerli değilmişiz. Sen ameliyat oldun bırak gelip görmeyi aramadı bile. Altında araba var insan demez mi hastaneye ben götüreyim? 
      Biliyor musun dedim kardeşime, benim içimden hiç babamı aramak gelmiyor. Ama bir şey olursa da vicdan azabı çekerim diye korkuyorum. Kaç kere dedim baba görüşelim diye ama gelmiyor. Onun çalıştığı saate göre görüşebiliriz sonuçta ama demek ki bizi görmek istemiyor. 
      Aman abla boşver, ne vicdan azabı çekeceğiz, hakkında düşündüklerimi ona söylemeyerek evlatlık görevimi yapıyorum zaten...

    
       Kardeşimle gece yatmadan önce yaptığımız sohbetleri çok seviyorum. Ama keşke daha güzel konulardan konuşabilseydik. Hala babamı arayıp aramamak konusunda kararsızım. Şimdi arayacağım, bir şeye ihtiyacınız var mı diye soracak. İçimden hmm nelere ihtiyacımız var?? Sağlıklı bir baba, cebimize harçlık, neden çok umurundaymış gibi soruyorsun ki? diyeceğim. Babama yok baba teşekkürler diyeceğim. Önceden yok baba demezdim param bitti diye söylerdim ama artık söylemem. Allah'a çok şükür ki babam öyle bir zamanda bize bunu yaptı ki, ben okulu bitirdim iş arıyorum, kardeşim de okula başlıyor ve part time işe başladı. Yani şu yaptığını geçen sene yapmış olsa belimiz doğrulmazdı. 

      Neyse, artık yeni bir karar verdim. Hayatımı liste yaparak geçirdiğimi sağır sultan duydu. Ama artık her bok için liste yok. Bir şeye mi karar verdim, hemen yapacağım. İnsan beyni hayalle gerçeği ayıramazmış. O yüzden bir şeyin üstüne düşünürseniz, hayal kurarsanız yapmışsınız gibi mutluluk hormonu salgılanırmış, pozitif enerji demek bu tabi. Ama bir yandan da kötü. Çünkü yazınca, düşününce bir anlık yapmışsın gibi hissediyorsun, yapsam ne olur diye düşünüyorsun ve ilk aklına geldiğindeki heves kalmıyor. Elli bin tane olası sonuç düşüneceğime yapacağım ve sonuçları kendim göreceğim. He ayrıca biriyle tartıştıktan sonra kafamızda tartışmayı tekrar tekrar canlandırıp şunu deseydim bunu deseydim diyoruz ve kafamızda giydiriyoruz ya, o da bir nebze bizi rahatlatıyor. Çünkü beyin onu da pek ayırt edemiyor işte. Bir de benim çok pis bir huyum var. Bir şeyi ya hiç yapmıyorum ya bokunu çıkarıyorum. Bir piyano çalmaya başlıyorum üç parça birden çalışıyorum ama sonra bir bırakıyorum bir ay boyunca elimi sürmüyorum, çalıştıklarımı da unutuyorum. günlük ya da blog yazarken de kitap okurken de aynı şey. Neden böyle ki acaba?

Estetik Ameliyat, Bakire Hasta İsteyen Yobaz Jinekolog

       Hep merak ediyorum, acaba neden hayatımdaki olayların da duygularımın da en yoğun olduğu zamanlar hiç yazmam? Belki de ifade etmek zor geliyordur. Ama kaydetmek istiyorum, sonradan okumak istiyorum 30-40 yaşlarımda. Belki torunlarım ananelerinin hikayesini okumak isteyecek ne malum? 

       İstanbul İngiltere'ye dil eğitimi için gitti, geldi. Gönderirken de çok zordu, beklerken de. Ama ilk bir haftayı atlattıktan sonra estetik ameliyat olduğum için daha rahat geçti zaman. Yani inanılmaz derecede ağrım olduğu için benim açımdan rahat olmasa da bekleyiş açısından zamanın daha hızlı geçmesini sağladı. Ama bence oraya gidip gelmesi İstanbul için çok iyi olmuş. Hem ingilizcesi gerçekten gelişmiş, hem de bir sürü arkadaş edinmiş. Ayrıca daha rahat ve daha çok hayal kuruyor. :) Bu çok iyi çünkü birlikte gezeceğiz! O kadar güzel yerleri gezmiş ki... Ama giderken son kez onu arkadan gördüm ya o kadar koydu ki. Sonrasında bütün günü annesiyle geçirdim. Biraz zordu çünkü o benden daha çok ağlıyordu. Neyse o günü hatırlamak istemiyorum. İstanbul'u almaya giderken ikimizin de keyfi yerindeydi. Havaalanında dış hatlardan gelen yolcuların beklendiği o demirin arkasında bir saat boyunca her gelene baktım o mu diye. Sonunda görünce hemen yanına koşup sıkı sıkı sarıldım. Çok güzel bir andı. Çünkü ben 6 haftada onunla ilgili en çok şunu özledim, sarılıp boynunu koklamayı. Orada yaşayabilirdim sanırım, boynunda.

      Ameliyat dönemi çok zordu. İnanılmaz doğal ve güzel estetik ameliyatlar oldu. Şu an çok daha mutluyum. Aslında günlük hayatımda burnumu yaptırıp yaptırmadığım hiç fark etmiyor yani hep böyleymiş gibi derler ya. Ama profilden biri baktığında eskiden rahatsız olurdum. Erkek kız fark etmez, hep kötü göründüğünü düşünüyordum ama şimdi bir anda yaptırdığım aklıma geliyor. Sonuç olarak resmen ameliyattan sonra çok daha olgun, sabırlı ve tatlı bir insanım. Bilge oldum resmen sabretmekten ve hareketsiz yatmaktan. Farkında olmadan ermiş olabilirim. Öyle böyle 5. gün rahattım. 

      Ameliyattan sonra kendime gelemedim. Şu anda hala böyle olmamın sebebi yumurtalıklarımdaki polikistik over mı yoksa mallığım mı bilmiyorum. Çok saat sürdü ameliyat. O kadar zaman anestezi ile uyuyor olduğumdan sonrasında iştahım kapandı, saçlarım dökülmeye başladı ve zayıfladım. Tam kendimi toparlıyorum derken bir baktım vücuduma değişik bir şeyler oluyor. Hemen doktorumu aradım ama ameliyatla bu değişikliklerin alakası olamayacağını, hemen jinekoloğa gitmemi söyledi. Sanırım yaşadığım stres ve anestezi zaten var olan rahatsızlığımı tetiklemiş. Kistlerim varmış. Çok moralim bozuk. Hani erkeklerin favorileri olan yer var ya, işe onun altından itibaren tüyler var yüzümde. Çok belli olmuyor ama ben önceden olmadığını bildiğimden fark ettim. Ayrıca saçlarımda kepekler çıktı, ki bende kepek olmaz. Yüzüm yağlandı ve bir sürü sivilce çıktı. Hemen doktora gittim. Önce beni muayene etti, sonra ultrasonla baktı. "Kist var ama önce şu ultrasonu da çektir" dedi. Ama o ultrason 118 liraydı. Ben de devlette yaptırıp sonuçlarını getiririm dedim. Gittim pislik yobaz poliklinik jinekoloğu fatma hanıma. Daha önce de elli bin kez evlenmeden yapma sakın, evlenmeden olmaz diye tembihlemeye çalışmış, ama ona karşı ağzımı açamamış, sizi ilgilendirmez diyememiştim. Bu sefer de bana evli misin bakire misin diye uzun uzun sorular sorup, önceki çabalarında başarısız olduğunu görünce baya pis pis baktı. Kapalıydı, başında başörtüsü masasında da Kur'an vardı. Belli ki Müslümanlığı Allah'ın hoşgörüyle yaşanmasını emrettiğinin aksine yobaz olarak yaşıyordu. Yüzüme daha sonra hiç bakmadı. O çekilmesi gereken ultrasondan açıkçası o an korkuyordum. O yüzden ona "Hayvan karı 6 senedir hayatımın aşkı olan adamla beraberim sen kim beni yargılamak kim, mutsuz eviliğinin acısını benden çıkarma!" diyemedim. Ama deseymişim de bundan daha sert bir muayene yapamazmış zaten. Muayene bitti, ultrason çekildi. Ben zaten sonucu kendi doktoruma götürecektim. Kadın bana "kistlerin var, tedavi önermiyormiyorum, tüylere de lazer yaptır." dedi. Resmen "tedaviyi hak etmiyorsun, alışıksındır sen böyle şeylere, sürtük." dese bu muayene daha iyi geçerdi.
 

      Şu an saçlarım dökülüyor. İki gece önce banyoda dökülen saçlarımı görünce ağladım. Sinirlerim boşaldı. Çünkü tedaviye dikkat etmezsen ve kullanacağın ilaç yüzünden kilo alırsan, bazı açılardan iyi olmazmış. Ben bu kadar ayrıntılısını İstanbul'a anlatamadım. Geleneksel yanım ağır bastı, ya ilerisi için endişelenirse diye korktum galiba. Kendime itiraf edemedim hiç. Ama o öyle biri değil, en başta benim için korkar biliyorum. Ama annem aklıma soktu. Söyleme sakın İstanbul'a dedi. Ben kist olduğunu tabi ki söyledim. Ama ayrıntılı anlatmadım. Neyse, bilirsiniz işte erkekler çok ayrıntılı düşünmez zaten. Şimdi, reglimin üçüncü gününü bekliyorum. Kan testi yaptırıp hangi hormonlarıma daha çok etki ettiğini bulacağız ve ona göre tedaviye başlayacağız. 

Her Zamanki Geçtiği Gibi Hızlı Geçsin Zaman

     Hayatımın en zor günüydü geçtiğimiz pazar. Zaten önceki gece sadece 2.5 saat uyudum. Uyumak istemedim çünkü uyuyunca sabah olacaktı ve İstanbul'u gönderecektim. Ama sonuçta zaman geçti ve ben İstanbul'u gönderdim. Arabadayken elini tuttum bol bol, öptüm yanaklarından ama annesi arabayı kullandığından çok yaklaşamadım. Annesi zaten benden de kötü durumdaydı. Beşiktaş'ta benimle selamlaşmak için arabadan indiklerinde daha ağlamaya başlamıştı. O da tek çocuğundan ilk defa ayrı kalacak anlıyorum tabi. Havaalanına gittiğimizde de zaman hızlı geçti. Ama ne hikmetse İstanbul pasaport kontrolden geçip artık ulaşamayacağımız alana girdiği anda inanılmaz yavaşladı. Sürekli onu üzmeyeyim diye kendimi tuttum. O da annesi ve benim için kendini o kadar sıktı ki hiç üzüntüsünü belli etmedi ama meğer bizden ayrıldıktan sonra kötü olmuş. İstanbul gittikten sonra biz annesiyle kaldık bir başımıza. Ağlaştık biraz. Annesini severim çok tatlı kadındır. Gerçi ben onu dünyaya getirdiği için seviyorum annesini. Önceden karakter olarak da benziyoruz sanıyordum ama sadece ikimiz bir gün geçirince aslında o kadar aynı olmadığımızı anladım.

     Havaalanından İstanbul'un uçağının kalkma anonsuna kadar çıkmadık. Bu arada İstanbul gittikten sonra annesiyle takılacaktık biz birbirimizin moralini düzeltiriz diye. Bindik arabaya ama bir türlü nereye gideceğimize karar veremedik. Yani ben kendimi çok kararsız sanıyordum ama annesi benden belki on belki yüz kat daha kararsız. Bir yere karar veremeyince kilyos tarafına doğru devam ettik, orada yol üstünde çok güzel bir yere denk geldik. Kahvaltıcı ama öğleden sonra da barbekü yapılabiliyormuş. Oraya gittik. Kahvaltıya bile zor karar verdik, aslında ben çok daha hızlı karar veririm, alışveriş yaparken kararsızımdır ama müstakbel kayınvalidem her alanda kararsız. :)) Ama o kadar tatlı bir kadın ki hiç o kadar kararsız olduğunun, garsonun sinirlendiğinin farkında olmadan tatlı tatlı şeyler söyleyip garsonu da beni de güldürdü. İstanbul'a sordum, o da dünyanın en kararsız insanıdır dedi. Sen yapmaman gereken tüm hataları yapmışsın, onlayken asla acaba demeyeceksin, sen karar vereceksin dedi. Güldük baya. :)) Tabi bunu daha dün akşam Tango'dan konuşabildik. O gün annesiyle değişik geçti yani. Ben kendim çok ağlayacağım sanıyordum ama meğer ben güçlüymüşüm. Annesini daha çok teselli ettik. Ama ne oldu biliyor musunuz!? Annesi bize gel akşam yemeğine dedi!!! Çok mutlu oldum ama gitmedim. Çünkü babası ve anneannesi evde olacaktı ve ben İstanbulsuz düşüp bayılırdım. Akşam beni evime bıraktı. Sonra biz gece İstanbul'la konuştuk tangodan ama morali inanılmaz bozuktu. Hani demiştim ya çok özel bir şey vereceğim diye, saçımı kesmiştim ucundan onun için. Baktıkça özlem giderir diye. Ama o saç beni arkasında bıraktıktan sonra o kadar koymuş ki ona, o kadar özlemiş ki beni. Ben geri dönmek istiyorum dedi. Nasıl üzüldüm o haline, yalnızlığına anlatamam size. Sonrasında moralini düzelttim biraz ama Paris ve Dubai'nin yanına gidip ağladım da ağladım. Sanki vücudumun, ruhumun yarısını koparıp bir yere atmışlar gibi. Gerçi hala öyle eksik hissediyorum ama daha iyiyim. Çünkü İstanbul daha iyi, birileriyle tanışmış orada ve biraz da olsa keyfi yerine gelmiş. Ama doğru düzgün yemek yiyemiyor. :( Çünkü kötüymüş yemekler.

     Günler böyle geçerken, benim ameliyat günüm de geldi çattı. Dün Sidney ile kan almaya gittik. Sidney benim Almanya'da yaşayan biricik kuzenim. Benden 5 yaş küçük ama çok olgun  ve en yakın arkadaşlarımdan biri aslında. Her kan aldırdığımda yaşadığım mide bulantısı ve bayılma olayını dün yaşamadım. Hem Sidney yanımdaydı, hem vişne suyu içtim hemen, hem de bir çocuktan ilham aldım. David adında bir çocuk, instagramda gördüm onu. 12 yaşında ama 22 ameliyat geçirmiş. Allah yardımcısı olsun. Neyse işte. Sonuçları aldım, doktoruma fakslamam lazım. Cumartesi Allah'ın izniyle ameliyat oluyorum sonunda. Sağdaki hedef listemde vardı estetik ameliyat, onu yapmış oluyorum böylece. Ameliyattan sonraki bir hafta zaten anca kendime gelirim. Ondan sonraki bir hafta da yeniliğin heyecandı derken geçse, 3 haftayı tamamlamış oluruz ve İstanbul'un gelmesine sadece 3 hafta kalır. Şu ana kadar ameliyatı hiç düşünmüyordum, aklım hep İstanbul'daydı ama şimdi heyecanlanmaya başladım sanki. :)

Doymaya Çalıştıkça Daha Çok Acıkıyorum Sana

     Göğsüme bir öküz oturdu, öyle bir oturdu ki nefes alamıyorum. Dün İstanbul gelmişti bana. Bütün gün başbaşaydık. İkimiz de 6 haftalık ayrılıktan önce son birlikte oluşumuz olduğunun farkında olarak birbirimize doymak istedik, o kadar çok sarıldık, o kadar sessiz kaldık ki... 6 hafta çok uzun bir süre değil belki, ama biz 5.5 senedir ilk defa ayrı kalacağız. Allah'a binlerce kez şükürler olsun ki iletişim çağındayız ve her gün görüşebileceğiz. Yine de, kendime ne kadar bunları söylesem de göğsümdeki öküz kalkmıyor!

     Pazar sabahı havaalanına annesiyle ben götüreceğiz onu. Allah güç versin bana o gün. Suda akmayan rimel süreyim bare. O kadar düşüncenin arasında aklıma ne geliyor değil mi :) Kadın olmak böyle işte ne yapalım. Dün bile İstanbul giderken tutamadım göz yaşlarımı. Pazar günü tekrar sarılabilecektim ama tutamadım işte. Vedalaşmanın ne kadar zor olduğunu yeni anladım. Biliyorsun ki 3 gün sonra sarılmak istediğinde sarılamayacaksın. Şu anda yanında. "Şu an" ın içine öyle bir girmeye çalışıyorsun ki. Bal rengi gözlerine bakabildiğim kadar bakmaya çalışıyorum, sarılabildiğim kadar sarılıp, koklayabildiğim kadar koklamak istiyorum. Ellerimi saçlarının arasından çekemiyorum. Doymaya çalıştıkça daha çok acıkıyorum ona sanki. Kapıdan çıktı, gülümsedim ama kapıyı kapatır kapatmaz o kadar güçsüz düştüm, o kadar ağladım ki. Bu ara blogumu pek okumadığına güvenerek yazıyorum bunları da. Bu kadar üzüldüğümü bilmesini istemem. Sonuçta o da çok üzülüyor ve orada yalnız olacak. Oraya vardığında açıp okuması için bir mektup yazdım ona. Ben yanındaymışım gibi hissetsin diye özellikle seçtim yazdıklarımı. Ne zaman güçsüz hissetse ne söylememe ihtiyacı olacaksa onları yazdım. Bir de onun için çok özel bir şeyimi vereceğim o gitmeden. Aslında bütün erkekler için sevdiği kadındaki o şey özeldir. Şimdi aklınıza çok farklı bir şey geldi böyle yazınca ama bu başka bir şey. :) O gittikten sonra yazacağım ne olduğunu. Sevdiğini askere gönderip aylarca görüşemeyen ve hatta telefonda bile zar zor görüşen sevgili canlarım, sizleri tebrik ediyorum ve Allah size daha çok sabırlar versin diyorum. Ne kadar güçlüymüşsünüz siz. 

     Bu ara sürekli Naruto izlediğimden yazamadım. Ama hem İstanbul'un gitmesine hem de benim estetik ameliyatıma çok az kaldı. Bu yüzden inanılmaz gergin biz yaz geçiriyorum. Geçen pazar İstanbul'la Büyükada'ya gittik ve bir gece kaldık. Gerçekten çok güzel geçti ve beni biraz uzaklaştırdı bu stresten. Gerçi adadan dönerken yine sulu gözlerimi tutamadım ama ne yapayım resepsiyonda voyage fm çalıyordu. Benim suçum yok. Bu ara çok ağlıyorum gerçekten. Zaten kendi stresim yetmezmiş gibi Naruto inanılmaz duygusal ve heyecanlı ilerliyor. Bir anime insanı ne kadar ağlatabilir diyordum ama şimdi... Sırf bu anime için müzik yapan biri var. Her karakter ve savaş için farklı müzikler yapıyor ve muhteşem. Animeyi izlemeseniz bile Naruto Top 10 yazıp soundtracklerini dinlemenizi tavsiye ederim. Naruto demişken...

Az Kaldııı

     Ameliyat günüm kesinleşti, şu an doktorla son ayarlamaları yapmaya gidiyorum. İstanbul'un İngiltere'ye gitme günü de kesinleşti... Az kaldı her şeye. Ayrıntılı anlatacağım, tabi Naruto izlemekten zaman kalırsa. Tek bir şey söylüyorum, Naruto izleyin. :))

Sonunda!!!

     Sonunda mezun oldum! Daha uzun yazmak isterdim ama saat gece 3 ve uykum var. Gece çokk bölüm Naruto izledim. Şimdi yatıyorum. Okul hayatım bitti. Hala inanamıyorum. Hala not okumam gerekiyor gibi hissediyorum. Çok garip bir hismiş... 

Galiba Mezun Oluyorum!

      Sınavlarım dün itibariyle bitmiş bulunuyor!!! Bir tanesi açıklandı, en çok çalıştığım en çok korktuğum ve zorlandığım dersti. AA ile geçmişim! Cuma akşamı son sınavım da iyi geçtikten sonra eve o kadar mutlu döndüm ki anlatamam. Resmen yolda sırıtarak yürüyordum. Eğer diğer dört tanesinden de geçmişsem, hukuk fakültesinden mezun oldum demektir. :) Dün gece yine not okumaya devam etmem gerekiyor gibi hissettim. Sonra her şeyin bittiğini fark ettim. Oturup sabahın dördüne kadar dizi izledim. Bugün de öğlene kadar kalkmadım. Uzun uzun kahvaltı yaptım, duş aldım... Kaç gündür tost ve kahve dışında kahvaltı etmemiştim... Şimdi hazırlandım, birazdan çıkıp Paris'le buluşacağım. Ne zamandır doğru düzgün oturamamıştık. İnşallah güzel geçer.

      Bu arada İstanbul'un İngiltere'ye gitmesine de az kaldı. Birlikte nasıl daha fazla vakit geçirebiliriz diye planlar yapmaya başladım. İngiltere'deyken ben onu çok özleyeceğim, ama o hem özleyecek hem de orada yalnız olacak. Kendisini yalnız hissetmemesi için güzel şeyler düşündüm. Öncelikle kalacağı her hafta için ayrı ayrı mektuplar yazacağım. Hepsini gitmeden önce ona verip her haftasonu açıp birini okumasını isteyeceğim. Böylece haftada bir benim parfümüm kokan ve onu ne kadar sevdiğimi yazdığım kağıtları okuyacak. Zarfın içine fotoğraflarımızı da koyacağım. Biliyorum çok eski kafalıyım. Zaten her gün Tango'dan konuşuruz ama olsun, koku başkadır, el yazısı özeldir. Hem belki onu gülümsetir. Bu arada her gün için ona video çekeceğim. Hiçbir şeyi kaçırmasın diye. Bir de gitmeden önce ona çok sevdiği nuggetlı sandviçden yapacağım, yolda yer. Of şimdiden özledim. Şimdilik aklıma bunlar geliyor. Başka sürprizler de düşünürüm nasıl olsa. Aa aklıma geldi şimdi çok güzel ama onu buraya yazamam. Çünkü okursa falan öğrenmesini istemediğim çok tatlı bir fikir geldi aklıma. :)

      Burun estetiği yaptırmak istediğimi biliyorsunuz. Önümüzdeki cumartesi için doktordan kesin randevuyu aldık. Bence biraz geç kaldık ama olsun. Galiba sonunda bu da aradan çıkıyor. Hatta burun estetiğiyle birlikte başka şeyler de aradan çıkabilir ama bilmiyorum daha kesin değil.

     Off gerçekten mutluyum ya. Allah'ım sana çok şükürler olsun. Şu an üzüldüğüm tek şey, kafama taktığım tek şey İstanbul'un gidecek olması. Ama olsun insanlar kaç ay asker yolu gözlüyor, 6 hafta bekleyebilmeliyiz. Hem her gün görüşeceğiz. Eskiden insanlar birbirlerinden haber almak için bile aylarca bekliyorlarmış. Ne kadar sabırlılarmış...

Siz bu konuda ne düşünüyorsunuz?

      Hayatta en çok keyif aldığım şeylerden biri blogum kesinlikle. Hatta kendim yazmaktan çok sizin yazdıklarınızı okumayı seviyorum. Bir de tabi yazdığım zaman sizlerden gelen yorumları cevaplamayı seviyorum. Blog Hocam'da bir yazı okudum geçenlerde. Blog yazarlarının okuyuculardan bekledikleriyle ilgiliydi. En başta tabi ki yorumlar yer alıyordu. Bilgilendirici bloglar yazanlar kesinlikle çok zaman harcıyorlar bloglarına. Ama bizim gibi kişisel blog yazanlar bile düzgünce yazmak, güzel bir fotoğraf bulmak için yaklaşık bir saatlerini veriyorlar. Ve bunun sonucunda yorum almak çok keyifli ve önemli oluyor. Bloğun popüler olması, bir sürü izleyici olması falan o kadar önemli değil. Ama düşüncelerimizi paylaştığımızda buna değer verip olumlu olumsuz fikirlerini yazanlar o kadar önemli oluyor ki... Hele üzgün ve sinirli olduğumda, bazen sizin yorumlarınızla gülümsüyorum. Hepimiz öyleyizdir eminim. Ben de elimden geldiğince okuduğum tüm yazıları yorumlamaya çalışıyorum tabi. Ama makyaj ve moda bloglarında o kadar yorum yapamıyorum.

     Burada çok daha fazla şey paylaşmak istiyorum aslında ama, ya bir gün biri bulur da okursa diye de çok korkuyorum. Sizin yazılarınızı telefonumdan, genellikle bloglovinden takip ediyorum. İnternette bazen giriş sayfası direk blogger oluyor. Ya da klasörlerimin arasına ne kadar saklamaya çalışsam da blogger uygulaması oradan sırıtıyor. Aslında telefonumu çok kişi kurcalamıyor ama bazen en yakın arkadaşım Paris'in elinde oluyor. O da açıp mesajlara falan bakmıyor tabi ama bazen fotoğraflara, instagrama bakıyor ya da internet sayfası açıyor. İşte bu şekilde eğer Moira M olarak görünürsem diye çok korkuyorum. Buraya bazen Paris'le ilgili yazmak istiyorum çünkü...

     Paris'le ilgili bir şeyler var... Kötü şeyler değil ama değişimin habercisi gibi şeyler. Dün akşam bize geldi, televizyona bakıyorduk. İzlerken o kadar çok şeyi eleştirdi, o kadar negatifti ki, rahatsız oldum. Birlikte eleştirirdik eskiden, ama ben olumsuz şeyleri aşmaya çalışırken o aynı yerde kalıyor sanki...Onunla olan dostluğum benim için çok değerli, asla kaybetmek istemiyorum, birbirimizden uzaklaşmamızı istemiyorum. Ama bazen büyüdükçe ister istemez bir şeyler değişiyor. Paris, Vegas ve Dubai en çok şey paylaştığım arkadaşlarım. Paris ve Dubai ile zaten aynı apartmanda büyüdük bebekliğimizden beri. Vegas da Paris'in liseden en yakın arkadaşıydı ve zamanla ortak buluşmalar falan derken benim de en yakın arkadaşlarımdan biri oldu. Birbirimizin derdini çok dinledik biz. Onlar benim derdimi çok dinledi. Size bile habire yazıyorum bir de onları düşünün. :) Psikologa gitme konusunda ne kadar İstanbul hep destek olmuş olsa da psikiyatristinin numarasını vererek ilk adımı Vegas atmıştı mesela. Paris deseniz benim en küçük surat ifademe kadar her şeyimi tanır. Ama birbimizi bu kadar iyi tanımamız bazen kötü sonuçlara yol açabiliyor. Mesela bende de Paris'te de biraz tembellik vardır. Sıcak yaz günlerinde evde mal mal oturabiliriz. Halbuki Beyoğlu'ndayız ve evden çıktığımız gibi İstiklal'de olabiliriz. "Bu hafta kesin spora başlıyoruz" deriz ama hiç başlamayız, "Kızım kıl tüy sorunundan kurtulmanın yolunu buldum" deyip bir karışım buluruz ama asla her gün uygulayamayız. Ben üniversiteden itibaren her zaman bakımlıyım. Saçım, makyajım falan yerindedir, ama tabi abartısız bir şekilde. Paris de tam tersi bunlara hiç gerek duymaz. Topuzunu yapıp çıkar, hatta bazen bana güler. Birlikte alışverişe çok çıkmayız çünkü Paris uzun uzun gezmeyi pek sevmez. Tabi çok paramız olsa nasıl olurdu bilmiyorum. Bunların yanında liseden beri Paris Vegas'la çok yakın. Vegas da karakter olarak benim biraz zıttım. Benim yavşak dediğim tiplerle takılabilir, gecenin körüne kadar Taksim'de takılabilir, ya da dışarda çok sesli konuşup çok sesli güler, bazen ben bile rahatsız olurum. Biraz rahattır yani. Bu arkadaşlığı bozacak bir sebep değil tabi ki ama bazı durumlarda sorun olabiliyor.

     Paris biz büyüdükçe karakter olarak Vegas'a biraz daha yakınlaştı sanırım. Yani iki yakın arkadaşı var ve ikimiz de değişik karakterlere sahibiz. Rahatlık konusunda Paris Vegas'a daha yakın olduğundan birlikte zaman geçirirken sorun olabiliyor. Ben doğru düzgün bir saatte dönmek istiyorum. Bunda biraz da İstanbul etkili tabi. Ama şöyle de bir durum var ki, ben fakülteden arkadaşlarımla gecenin körüne kadar da takılırım ve İstanbul hiçbir şey demez. Ama onlarla çıktığımda güzel bir mekanda, yavşak insanlarla muhatap olmadan iyi zaman geçireceğimi bilirim. Paris'le ve Vegas'la da inanılmaz iyi zaman geçiriyorum ama daha önce onlar yüzünden o kadar salak tiplerle muhatap olmak zorunda kaldım ki kendime yakıştıramadım. Başımıza saçma sapan şeyler geliyor. Masamıza içki gönderenler mi dersiniz, Vegas'ın arkadaşlarından birinin masamıza oturup mastürbasyon diyebilmesi mi dersiniz, laf atanlar mı dersiniz... Gidilen mekanlar, yapılan hareketler, kahkaha atma şekli... Maalesef bazen değişik sonuçlara yol açabiliyor. Ben de onlarla çıktığımda hem İstanbul merak etmesin hem de böyle saçma durumlar olmasın diye kendimi biraz geri çekiyorum, ya da eve erken dönelim dersim var falan diyorum ve erken saatte buluşma teklif ediyorum. Onlar gece çıkmak istiyor, "takılmak" istiyor... İşte böyle noktalar yüzünden Paris'le en yakın dost olarak zaman geçiremiyoruz gibi hissediyorum. Ben her şeyimi paylaşabilmeyi, ortak zevklerimizin olmasını isterdim mesela. "Yarın spora başlıyorum, bu hafta o bakım kürünü uygulayacağım kesin!" dediğimde "Yaparsın tabi." demesini istiyorum, "Hee Moira hee, gerçekten yapacağını düşünüyor musun?" demesini değil. Sürekli insanları eleştirmemesini, yaptıklarım ya da düşüncelerim farklı olunca aşırı tepki vermemesini istiyorum. Ama hayat bu, karakter farklı. Benim istediklerim olmayacak. İşte bu yüzden ortak nokta bulmak lazım.

     Siz ne düşünüyorsunuz bu konuda?