Bugün uzun süre sonra evde yalnızdım. Tam bir günü kendime ayırdım. Normalde kardeşim ya da annem kesin evde olur, ikisi de yoksa birlikte vakit geçirmeyi iple çektiğimiz için İstanbul'u çağırırdım ama bugün için yaptığım bütün planlar bozulunca evde oturmak durumunda kaldım... Aslında böyle bir güne ciddi anlamda ihtiyacım varmış. Ve şunu fark ettim, ben kendime alan ve zaman ayırabildiğim zaman gerçekten mutlu, en azından pozitif bir insan olabilirim.:))
Normalde annem ananemle çıkacak, kardeşim okula gidecekti ve İstanbulum gelecekti..-Kardeşim diyebildiğim için isim takmamıştım ama erkek kardeşimin adı Washington olsun. Nedense ona isim düşünürken aklıma hep bu şehir geliyor. Sanırım onu güçlü ve kendinden emin gördüğüm için- Ne zamandır İstanbul'la baş başa plan yapamadığımız için bugünü iple çekiyordum. Ama dün akşam ofisteyken saat 19.30 civarında patronum aradı. Bugün -cumartesi günü- ofiste toplantı olduğunu, ona katılmam gerektiğini söyledi. Uzun süredir İstanbul'la plan yapamadığımız için toplantının bugüne denk gelmiş olması beni o kadar üzdü ki, sinir uçlarımın yanaklarıma değdiğini hissettim. Anneme ananemle programınızı iptal edin sonraki hafta çıkın ben program yapamıyorum diye sızlandım. Dün gece yogamı yaptım, duşumu aldım ve baya geç yattım. Bu sabah 11'e doğru kalkabildim, toplantı zaten 12.30'daydı. Makyajımı yaparken Rize abi yazdı. -Rize abi çok komik oldu ama Rizeli olduğundan en uygunu bu, tam bir Rizeli :D- Toplantı iptal.
Annemle ananem çıkmayacaktı ve toplantı iptal edildi. Yani şanssızlığın bu kadarı! İstanbul hasta olduğundan dışarıda takılmak da istemedik. İkimiz de bu hafta sonu dinlenip kendimize zaman ayıralım dedik. Washington okuldan sonra arkadaşıyla takılıyormuş, annem de ananeme çıkınca -aynı apartmandayız- evde yalnız kaldım.
Kahvaltıdan sonra bir saat boyunca yoga yaptım! O kadar iyi geldi ki anlatamam. Sonra günü nasıl değerlendireyim diye düşünürken ne zamandır aklımda olan bir şeyi yaptım ve yeni bir deftere günlük tutmaya başladım. Önceki günlüklerimi hep attım ben. Yazanlar hiç içime sinmiyordu, okuduğumda gıcık oluyordum ve cidden yeni bir sayfa açmaya ihtiyacım vardı... Yeni defterime ilk yazımı yazdıktan sonra, bir cesaret yalnızlıktan ve kullanılmamaktan ağlayan piyanomun başına geçtim. Nerdeyse 1 saat çaldım!!! Öğrendiğim ilk iki parçayı hatırladım, parmaklarım resmen kendi buldu tuşları. O kadar mutlu oldum ki anlatamam. :))
Bugün inanılmaz verimli geçti benim için. Önemli olan yaptıklarım değildi. Bunları yapabileceğimi, kendime zaman ayırdığımda mutlu olabileceğimi bilmemdi. Allah sağlık verdikten sonra her şeyin aşılabileceğini görmekti...
Bundan sonra kendime ayırdığım zamanı artırmalıyım ama alanımın olmamasına çok takılmamalıyım sanırım.
Şimdi hedefim mesleğimi dikkatli bir şekilde icra etmek, zam almak, diş telimin borcunu bitirmek. Sonra KYK borcumu bitirmek. Ondan sonra da para biriktirebilirsem belki kendime ait alan yaratmak için de bir adım atabilirim.:)) Ne kadar umutsuz hissederseniz hissedin, kendinize hedef koyun, listeler yapın. Cidden iyi gelecek.